Во Соединетите Американски Држави, две третини од реакторите се реактори со вода под притисок (PWR), а останатите се реактори со врела вода (BWR). Во реактор со врела вода, прикажан погоре, водата се остава да зоврие во пареа, а потоа се испраќа низ турбина за производство на електрична енергија.
Во реакторите со вода под притисок, водата во јадрото се држи под притисок и не е дозволено да зоврие. Топлината се пренесува на водата надвор од јадрото со разменувач на топлина (исто така наречен генератор на пареа), која ја вари надворешната вода, генерира пареа и напојува турбина. Во реакторите со вода под притисок, водата што зоврие е одвоена од процесот на фисија и затоа не станува радиоактивна.
Откако пареата ќе се искористи за напојување на турбината, таа се лади за да се кондензира назад во вода. Некои електрани користат вода од реки, езера или океан за ладење на пареата, додека други користат високи кули за ладење. Кулите за ладење во облик на песочен часовник се познато обележје на многу нуклеарни централи. За секоја единица електрична енергија произведена од нуклеарна централа, околу две единици отпадна топлина се отфрлаат во околината.
Комерцијалните нуклеарни централи се со големина од околу 60 мегавати за првата генерација централи во раните 1960-ти, до над 1000 мегавати. Многу централи содржат повеќе од еден реактор. На пример, централата Пало Верде во Аризона е составена од три одделни реактори, секој со капацитет од 1.334 мегавати.
Некои странски дизајни на реактори користат средства за ладење освен вода за да ја однесат топлината од фисијата подалеку од јадрото. Канадските реактори користат вода натоварена со деутериум (наречена „тешка вода“), додека други се ладат со гас. Една централа во Колорадо, која сега е трајно затворена, користела гас хелиум како средство за ладење (наречена реактор ладен на гас со висока температура). Неколку централи користат течен метал или натриум.
Време на објавување: 11 ноември 2022 година