Во Соединетите Американски Држави, две третини од реакторите се реактори за вода под притисок (PWR), а останатите се реактори за врела вода (BWR).Во реактор за врела вода, прикажан погоре, водата се остава да врие во пареа, а потоа се испраќа низ турбина за да произведе електрична енергија.
Во реакторите за вода под притисок, водата во јадрото се држи под притисок и не се дозволува да врие.Топлината се пренесува во водата надвор од јадрото со разменувач на топлина (исто така наречен генератор на пареа), што ја врие надворешната вода, генерира пареа и напојува турбина.Во реакторите за вода под притисок, водата што се преврива е одвоена од процесот на фисија и затоа не станува радиоактивна.
Откако пареата се користи за напојување на турбината, таа се лади за да се кондензира назад во вода.Некои растенија користат вода од реките, езерата или океанот за ладење на пареата, додека други користат високи кули за ладење.Кулите за ладење во облик на песочен часовник се познато обележје на многу нуклеарни централи.За секоја единица електрична енергија произведена од нуклеарна централа, околу две единици отпадна топлина се отфрлаат во животната средина.
Комерцијалните нуклеарни централи се со големина од околу 60 мегавати за првата генерација централи во раните 1960-ти, до над 1000 мегавати.Многу постројки содржат повеќе од еден реактор.Фабриката Пало Верде во Аризона, на пример, е составена од три посебни реактори, секој со капацитет од 1.334 мегавати.
Некои странски дизајни на реактори користат разладни средства за ладење освен вода за да ја однесат топлината на фисија подалеку од јадрото.Канадските реактори користат вода натоварена со деутериум (наречена „тешка вода“), додека други се ладат со гас.Една фабрика во Колорадо, која сега е трајно затворена, користела гас хелиум како течност за ладење (наречен реактор со ладење со гас со висока температура).Неколку растенија користат течен метал или натриум.
Време на објавување: 11-11-2022 година